Odnaleziony po 70 latach w jednej z nowojorskich skrytek bankowych i opublikowany przez amerykańskiego Penguina pamiętnik „polskiej Anny Frank” okazał się prawdziwą sensacją. Jego autorka, Renia Spiegel, polska Żydówka, została zastrzelona w 1942 roku przez niemieckiego żołnierza. Miała wówczas niespełna 18 lat. Dziewczynka zaczęła prowadzić dziennik jako piętnastolatka. Mieszkała wtedy z młodszą siostrą Arianą u dziadków w Przemyślu. Opisywała wojenną codzienność, pełną dramatycznych zdarzeń – ucieczkę przed nalotami bombowymi, znikanie kolejnych żydowskich rodzin czy tworzenie getta. Jej zapiski przywołują tęsknotę za matką, od której obie siostry zostały odseparowane. Ale Renia pisze też i o tym, o czym piszą wszystkie nastolatki: o pierwszej miłości (do Zygmunta Schwarzera), słodkich pocałunkach, przytacza zabawne i błahe historie, wyraża zachwyt przyrodą. Nastoletnie egzaltacje mieszają się ciągle z grozą śmierci, natchnione wiersze z opisami dramatycznej, wojennej rzeczywistości. W „Dzienniku Reni Spiegel” czytamy o tym • że przyjaźnie się rozpadają, bo każdy patrzy tylko na stronę materialną, ale to wcale nie dziwne, jeśli gęś kosztuje 100 złotych, a dawniej 4 złote, a litr mleka 3,5 zł, a dawniej 5 gr.; • że maj piękny i chce się żyć; • że mama, która odwiedza ją tylko czasami, okropnie głoduje; • że w mieście rewizje i aresztowania, i że zamykają kolejne ulice; • że za pracę fizyczną dostaje się chleb, a Reni udało się zdobyć jeszcze ziemniaki („odniosłam zwycięstwo w dziedzinie aprowizacji”); • jak dokładnie wyglądają nocne aresztowania w jej kamienicy; • jak wyobrażają sobie z koleżanką swoje życie w 1950 roku; • że pewnie kiedyś przyszłe dzieci jej i Zygmunta powiedzą: „nasz tatuś i mamusia mieszkali w getcie”; i o strachu przed pogromem, o wywózkach, o przymusowej przeprowadzce do getta. Tekst kończy się kilkoma wpisami Zygmunta o tym, że Renia jest w ukryciu, podobnie jak jego rodzice, że próbuje ich uratować, ale ostatecznie mu się nie udaje. Zygmunt jednak wojnę szczęśliwie przeżyje, uda mu się zdeponować dziennik Reni po aryjskiej stronie, zdąży jeszcze dopisać pod notatkami Reni mrożące krew w żyłach trzy ostatnie zdania: „Trzy strzały! Trzy życia stracone! Wszystko, co słyszę, to strzały, strzały”. Dziennik Reni Spiegel to wstrząsające świadectwo epoki i jeden z najbardziej poruszających dokumentów czasu wojny. Niniejsze wydanie uzupełnione jest posłowiem i komentarzami Elżbiety (Ariany) Bellak – siostry Reni Spiegel. Renia Spiegel – urodziła się 18 czerwca 1924 w Uhryńkowcach, gdzie jej ojciec, Bernard Spiegel, pełnił funkcję zarządcy dóbr. Jej młodsza siostra Ariana przed wojną występowała w filmach, określano ją nawet mianem „polskiej Shirley Temple”. W styczniu 1939 roku, Renia wraz z siostrą i dziadkami zamieszkała w Przemyślu i tam uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego im. Marii Konopnickiej. Po zajęciu Przemyśla przez Niemców została wraz z rodziną przesiedlona do miejscowego getta. Została zastrzelona krótko po swoich osiemnastych urodzinach, 30 lipca 1942 roku...(https://aros.pl/ksiazka/dziennik-reni-spiegel-ycie-mlodej-dziewczyny-w-cieniu-holocaustu)

1. Westerplatte ; 2. Poczta Polska w Gdańsku ; 3. Węgierska Górka ; 4. Wizna ; 5. Obrona Warszawy ; 6. Walki KOP z Armią Czerwoną ; 7. Harcerze w obronie Katowic i Grodna ; 8. Kock ; 9. Hel ; 10. Epopeja "Orła ; 11. "Hubal" ; 12. Enigma ; 13. Kurierzy ; 14. Narwik ; 15. Montbard ; 16. Bitwa o Anglię ; 17. Rotmistrz Pilecki - oficer o nadludzkiej odwadze ; 18. "Piorun" kontra "Bismarck" ; 19. Cichociemni ; 20. "Wachlarz" ; 21. Tobruk ; 22. Agent nr 1 i inni ; 23. Leśni ; 24. Wyjście z Buzułuku ; 25. Konwoje do Murmańska ; 26. Getta ; 27. Wywiad Polski w III Rzeszy 28. Akcja pod Arsenałem ; 29. Lenino ; 30. Polskie bomby na Niemcy ; 31. "Cyrk Skalskiego" ; 32. "Sokół" i "Dzik" na Morzu Śródziemnym ; 33. Zamach na Kutscherę ; 34. Polacy w europejskim ruchu oporu ; 35. "Most" - z ziemi włoskiej do polskiej ; 36. Na tropie "cudownej broni" ; 37. Monte Cassino ; 38. Samodzielna Kompania Komandosów ; 39. Falaise ; 40. Polacy w walce z V-2 we Francji ; 41. Arnhem ; 42."Burza"; 43. "Ostra Brama"; 44. Godzina "W";[i in.]

Wstrząsająca historia oparta na autentycznych ludzkich losach. Początek II wojny światowej. Łódź. Młoda nauczycielka Laura, z miłości do męża pochodzenia żydowskiego, podejmuje drastyczną decyzję i dobrowolnie zamieszkuje z jego rodziną w łódzkim getcie. Mimo wielu obaw nie jest do końca świadoma, co to oznacza. Wie jedno: nie potrafi żyć bez swojego ukochanego. W getcie szybko doświadcza skrajnej biedy. Poznaje doświadczenie śmierci. Stłoczeni na niewielkim kawałku ziemi Żydzi umierają na jej oczach każdego dnia, a ona nie może temu zaradzić. Wycieńczająca, wielogodzinna praca i głód stają się jej codziennością, w której za wszelką cenę stara się przetrwać, a przy tym zachęcać dzieci do nauki, zachowując pozory normalności. To misja, którą pragnie realizować bez względu na okoliczności. Na początku uczy w szkole, a po jej zamknięciu organizuje lekcje w domu. Niestety Żydów, których stać jeszcze na taki przywilej, jak kształcenie dzieci jest coraz mniej. Z czasem pieniądze potrzebne są przede wszystkim na. utrzymanie się przy życiu. Laura jest gotowa na wszystko, by ocalić rodzinę męża, i nawet w najtrudniejszych chwilach, gdy ukochany trafia do więzienia, nie traci nadziei, że uda im się uniknąć najgorszego.

Latem 1942 roku rodzina Rabinowiczów uciekła z likwidowanego getta do Puszczy Białowieskiej. Cudem przeżyli dwa lata w lesie, zmagając się z mroźnymi zimami, tyfusem i uciekając przed okrutnymi obławami aż do momentu wejścia Armii Czerwonej w 1944 roku. Po wojnie ocaleli członkowie rodziny przedostali się przez Alpy do Włoch. Marzą o wyjeździe do Palestyny, ale ostatecznie decydują się na emigrację do Stanów Zjednoczonych. Blisko dekadę później przypadkowe spotkanie na weselu w Brooklynie sprawiło, że młody student Filip odnalazł kobietę, która, podając go za swojego syna, uratowała podczas pierwszej likwidacji getta w polskim miasteczku Zdzięcioł. Tą kobietą była Miriam Rabinowicz, a jej córka Ruth okazała się miłością życia Filipa.